Równina Pyrzycko-Stargardzka stanowi duże obniżenie terenu, przecięte trzema rzekami płynącymi niemal równolegle. Są to: Ina, Mała Ina i Płonia (rzeka ta przepływa przez dwa największe jeziora: Płoń i Miedwie.

Na obszarach zastoiskowych ostatniego zlodowacenia wytworzyły się słynne czarne ziemie pyrzyckie. To też od tysięcy lat przyciągało tutaj ludzi, skłaniało ich do pozostania na tych terenach. Urodzajne ziemie wykorzystywane są pod uprawę pszenicy, buraków cukrowych i innych roślin. Dość żyzne brunatnoziemy przedzielone są z rzadka piaskami sandrowymi.

Większe stromizny stoków i tereny piaszczyste zajmują lasy. Mocno urozmaicone ukształtowanie terenu z dużymi deniwelacjami oraz malowniczymi formami krajobrazowymi i geomorfologicznymi jest atrakcją turystyczną a dawniej było domeną grodzisk i osad.

Północno-wschodnia część gminy, to najbardziej urozmaicony geomorfologicznie rejon, utworzony w strefie moreny czołowej lodowca i zaliczany do Pojezierza Choszczeńskiego. Prostopadle do łuku moreny przebiega kilka rynien jeziornych, z których największą powierzchnię zajmuje jezioro Gardzko i Ziemomyśl. Mniejsze jeziora to: Brzezina; Dolickie (obok stadionu); Głębokie (Pyrzyckie); Rudnica (leśne, położone na płd.-wsch. od Dolic);, a także stawy w pobliżu Trzebienia i Dobropola Pyrzyckiego. Jeziora posiadają dość czystą wodę (niektóre w pierwszej klasie czystości). Występują tu piękne, liściaste i mieszane lasy z licznymi okazami wiekowych i pomnikowych drzew wraz z bogatym runem leśnym. To rajska kraina.