Ziemia Dolicka kryje wiele mogił, które łączą pokolenia i narody. W okolicznych lasach i na polach znajdują się pojedyncze kurhany, a nawet całe cmentarzyska, jako pamiątki po dawnych mieszkańcach tych ziem. Pozostają one świadectwem ciągłości osadniczej, trwającej od kilku tysięcy lat. Najbardziej okazałe są tzw. groby olbrzymów, tj. megalityczne budowle z późnych stadiów młodszej epoki kamienia (ok. 3000-2200 lat p.n.e.).Pozostawiła je ludność zaliczona do plemion kultury pucharów lejkowatych. W latach 70-tych XX w., przeprowadzono szereg prac archeologicznych pod kierunkiem prof. T. Wiślańskiego. Przebadany został m.in. podwójny grób megalityczny przy granicy pól Pomietowa i Karska oraz inne położone na polach Krępcewa i w lesie w pobliżu Dolic.
Z epoki brązu (1800-700 lat p.n.e.) pochodzi kilka okolicznych kurhanów, w tym jeden przebadany przez archeologów, położony w pobliżu stacji PKP Ziemomyśl. Również w latach 70-tych XX w., archeolodzy szczecińskiego oddziału ZANIKM PAN pod kierunkiem S. Wesołowskiego i H. Bona, przeprowadzili szereg prac badawczych na terenie lasu pomiędzy miejscowościami: Dolice, Mogilica i Sądów, które potwierdziły występowanie rozległych cmentarzysk i towarzyszących im śladów osad, należących do tzw. kultury łużyckiej (1300-400 lat p.n.e.). Na rozległym cmentarzysku tej kultury w pobliżu miejscowości Mogilica, doliczono się ok. 100 kurhanów. Oblicza się, że w przeciągu dłuższego okresu czasu pochowano na nim 1000 do 1500 osób. W okolicy znajdują się także liczne pochówki średniowieczne.