„Arnswalde VR” to cyfrowa rekonstrukcja naszego miasta z lat 20. ubiegłego wieku. Autorami są informatycy z firmy „Odyssey”. Wirtualne gogle to Okulus Rift z silnikiem Ureal Engine 4.

Prezentacja odbyła się 14 i 15 marca 2015 r. w Choszczeńskim Domu Kultury. Zapowiadano jeden dzień – sobotę od 14 do 20 ale ze względu na ogromne zainteresowanie przedłużono na niedzielę od 14 do 17 a i tak musiano przedłużyć do 19.

 

Wirtualni projektanci to grupa specjalistów wywodzącą się z różnych środowisk skupionych wokół produkcji gier komputerowych.

Adam Bral, CEO (ang. Chief Executive Officer) jest szefem całego przedsięwzięcia, Łukasz Pieczątka opiekunem silnika Unreal. W projekcie uczestniczył także Mateusz Kaczorek.

Organizacją i wsparciem logistycznym zajęło się Towarzystwo Choszczno Plus, Operacja Kultura.

Robert Marciniak, prezes Stowarzyszenia zadbał o to, żeby przekazać jak najwięcej historycznych ciekawostek, wykazał się przy tym dużą wiedzą techniczną, ze swobodą prowadził konwersacje z publicznością. Rozdawał też nagrody za poprawne odpowiedzi.

Czekając na finał projektu Wirtualnego Arnswalde podglądałem zwiastuny na Youtube przy użyciu okularów Pulfricha.

Ze względu na duże zainteresowanie pierwszy dzień sobie odpuściłem. W drugim dniu ludzie przychodzili, siadali w kolejce, która długa była na kilka przesuwających się wciąż rzędów krzeseł kinowych. Nie kwapiłem się do oglądania bo chciałem posłuchać trochę o projekcie i historii.

Sama sesja na pojedynczym stanowisku trwa ok. 5 min. Widząc jak niektórzy rozglądając się dookoła kiwają się jak w dyskotece,  innych przytrzymujących się hokera, myślę: zapowiada się ciekawie. Niektórzy głośno wyrażają swoje emocje. I te ich miny jak ściągają okulary. Wielkie oczy i takie rozczarowanie – „Znowu w realu?”

Będzie się działo…

Doczekałem się i ja. Dostałem się na stanowisko obsługiwane przez Sebastiana Sosnowskiego, który w projekcie zadbał o grafikę w niesamowity sposób, projektował budynki na podstawie zdjęć i widokówek, nad wieloma szczegółami musiał długo pracować. Szokiem dla mnie była informacja, że odwiedził on Choszczno dopiero drugi raz w życiu. Zna każdą kamienicę i na pewno obudzony w środku nocy może każdą dokładnie opisać.

Włożyłem okulary bez słuchawek, chciałem mieć lepszy kontakt z moim wirtualnym guru. Znalazłem się w centralnym punkcie rynku i pierwsze co rzuciło mi się w oczy to budynek Ratusza – był w innym miejscu, niż sobie to wkułem do głowy, oglądając wcześniej zdjęcia. Mówię: „Coś tu jest nie tak, nie tak to sobie wyobrażałem”. Tłumaczę, o co mi chodzi.

Perspektywa starych pocztówek jest czasami myląca, ogranicza ją kadr. Tutaj nie ma opcji, ruszam głową i widzę wszystko dookoła. Hotel Ladisch też na pocztówkach wygląda inaczej, jest większy i robi wrażenie, a okazuje się, że to dwa budynki, jeden za drugim, gdzie ten z tyłu stanowił tylko reklamę tego na pierwszym planie, właściwego hotelu. 3D zamiata tę kwestię w ułamku sekundy.

Piękne domy, niektóre dziedziczone przez Niemców od pokoleń. Kolorów jakie widziałem nie oddadzą najpiękniejsze pocztówki.

Sebastian mówi: „Zaraz Ci pokażę dokładnie miejsce Ratusza z perspektywy. Zamknij oczy…”

Otwieram oczy i stoję na gzymsie wieży kościoła. Poczułem lekki lęk, żeby się nie przesunąć za bardzo i nie spaść. Teraz już widzę budynek dokładnie. Pierwszy szok.

„OK, zaraz Ci pokażę to dokładnie”

„Boisz się? masz lęk wysokości?” pyta Sebastian.

No cóż, nie będę kłamał, stojąc nad przepastną głębią mówię cichutko: „Teraz trochę się boję”.

„Poczekaj, przeniosę Cię. Zamknij oczy na chwilę, bo to może być silne wrażenie”.

„Otwórz oczy!”

I stoję, jak Guliwer w krainie liliputów, w środku miasta, malutkie ludziki latają wkoło moich stóp, ptaki krążą na poziomie mojego pasa niczym motyle, aż chce się je odgonić, żeby nie siadały na spodniach. Po mojej lewej stronie leci balon. Boję się ruszyć stopą, żeby nie rozdeptać wozów z towarami, ustawionych na rynku. Obok pomnik żniwiarki, szkoda by było uszkodzić.

„Przykucnij”

Przykucam i rozglądam się, patrzę na kościół, wygląda jak pudełko. Mam chęć otworzyć dach i zajrzeć do środka 🙂 Odpuszczam, bo mając okulary na oczach nie chcę czegoś przewrócić w realu.

Ląduję na ulicy, dalej czuję się jak Gigant.

Chcę znaleźć się przed budynkiem Ratusza, trzymam na nim dłużej wzrok i nie ruszam głową, budynek podświetla się, pojawia się informacja o nim i nagle znajduję się przed nim.

Mogę go dokładnie obejrzeć. Rozglądam się we wszystkie strony. Bajka realna do bólu.

Wymierzam następny dom i następny…

Obok mnie przechodzą ludzie, aż chce się z nimi porozmawiać. Nie znam niemieckiego i kończę na uśmiechu 🙂

Mój przewodnik włącza lot nad kościołem i jestem prawdziwym orłem. Ląduję w miejscu, które codziennie widzę z zakładu, w którym pracuję. Przy analizie tego domu Sebastian rozwikłał dużo zagadek. Pocztówki pokazując Markt w większości przypadków pokazują kościół, który zasłania ten rząd budynków. Wiele trzeba było się domyślać. Wystarczył jednak zarys, żeby go odtworzyć. Aby dobrze poczuć klimat tej ulicy przenosi mnie na balkon pobliskiego domu, gdzie staję. Rozglądam się, widzę porozstawiane różne przedmioty, tak jakby ktoś przed chwilą tutaj był.

No fajnie, drzewa trzepocą gałęziami jak w letni ciepły dzień, przede mną znajoma ulica. Wychylam się, wszystko znam, lecz dawny budynek znajdował się nieco dalej niż obecny blok, przesunięty względem obecnej zabudowy o kilka metrów. Zawisłem więc nad znaną mi uliczką z zadumą.

Cóż stare Choszczno zostało zmiecione w czasie wojny, niewiele budynków ocalało, a co przetrwało i tak rozebrano na cegły do odbudowy Warszawy, m.in. wspomniany ratusz.

W tej chwili stwierdzam, że nawet Avatar w wersji kinowej nie wprowadza w świat wirtualny tak bardzo jak Okulus Rift.

Bardzo dobrym pomysłem jest wprowadzenie projektu do szerszego użytku w naszym mieście. Trwają negocjacje Burmistrza z projektantami i przymiarki do wdrożenia go do celów edukacyjnych, informacyjnych i reklamowych. Bądźmy dobrej myśli.